DOROS όπως ΝΤΟΡΟΣ

      Δυό έγχορδα, ένα πνευστό κι ένα κρουστό. 

   Τέσσερα φυσικά όργανα που συνεργάζονται, συνομιλούν και αφουγκράζεται το καθένα τα υπόλοιπα με την αγωνία, αλλά και την συγκίνηση του καινούριου.

   Οι Doros είναι ένα καινούριο μουσικό συγκρότημα, αλλά δεν είναι ένα ακόμη συγκρότημα.

   Ντορός είναι τα ίχνη και κυρίως η μυρωδιά που αφήνει πίσω του το θήραμα και είναι αυτό που ακολουθούν τα κυνηγόσκυλα για να το εντοπίσουν.

    Κυνηγοί λοιπόν και οι Doros. Θηρευτές συναισθημάτων, οραμάτων, ιδεών και ονείρων. Ψάχνουν σαν τα λαγωνικά να βρουν τα χνάρια τους, να τα ακολουθήσουν και, νότα - νότα, να χτίσουν μονοπάτια, μέσα από τα οποία θα περάσουμε - αν περάσουμε - και μεις στην πορεία για τα δικά μας όνειρα για τα δικά μας συναισθήματα.

   Βρέθηκα στις 8-11-2013 στο zp87, έναν ιδιαίτερο χώρο στα Εξάρχεια. Μια μικρή αίθουσα, χαμηλός φωτισμός, και τέσσερις μουσικοί, οι Doros, χωρίς μικρόφωνα.

   Ο Δημήτρης Μπρέντας, κλαρίνο, νέυ, καβάλι. Ο Χρήστος Σύγγελος, ούτι. Ο Νικόλας Αγγελόπουλος, λαούτο, λάφτα, κιθάρα, και ο Αλέξης Νόνης, νταραμπούκα, μπεντίρ, στάμνα και cajon.

  Τέσσερα κυνηγόσκυλα που ανεβοκατεβαίνουν λαγκαδιές βαθύσκιωτες, διασχίζουν ηλιόλουστα λιβάδια, ανεβαίνουν σε ψηλές κορφές, ανοίγουν καινούριους δρόμους.

   Στην αίθουσα βρίσκονται 40 - 50 άνθρωποι που ακούν με προσήλωση. Τα κομμάτια είναι άγνωστα, όλα δικές τους συνθέσεις, και οργανικά.

     Με αυτό το τελευταίο ειδικά (το οργανικά) το ελληνικό κοινό δεν είναι καθόλου εξοικειωμένο. Κι όμως κανείς δεν μιλά, κανείς δεν ενοχλεί.

      Αντίθετα, η έλλειψη στίχου μπορεί και να λειτουργεί θετικά. Ταξιδεύουμε όλοι μας με όχημα την ίδια μουσική. Καθένας όμως στο δικό του ταξίδι, στο δικό του όνειρο με το δικό του συναίσθημα.

   Οι μουσικοί συνομιλούν με τους θεατές, που βρίσκονται άλλωστε σε απόσταση 1 - 2 μέτρων από την ορχήστρα, συνομιλούν μεταξύ τους και μας ταξιδεύουν. Μας ταξιδεύουν από την Ιρλανδία μέχρι το Ιράκ, κι από την Μαύρη θάλασσα μέχρι το Κάιρο (ίσως τους αδικώ λίγο περιορίζοντάς τους). Η Μεσόγειος γίνεται μια μικρή θάλασσα και οι Doros πάνω σε παλιά χνάρια χτίζουν την μουσική του αύριο. Μια μουσική με φυσικούς ήχους που σέβεται αυτό που μας κληροδοτήθηκε και ταυτόχρονα αφουγκράζεται ήχους παγκόσμιους, που τους περνάει από το χωνευτήρι του λαϊκού κλαρίνου, τους ντύνει με γαλάζια αιγαιοπελαγίτικα πέπλα και μας μεταφέρει στο αύριο. Στο αύριο που τον ελληνικό ντορό τον μετατρέπει σε ισπανόηχο Doros και τελικά παγκόσμιο.

   Γιατί παγκόσμιο μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει ταυτότητα και ιθαγένεια.

   Τους ευχόμαστε καλοτάξιδοι και .... καλό βόλι.  

 

    Αντιγραφή από την ιστοσελίδα "λογομνήμων":

“Ένας φτωχός φουστανελάς” από τον Γ. Σεφέρη

Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει για τον Θεόφιλο στην ομιλία του για τον Μακρυγιάννη:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο. Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ζωγράφιζε ό,τι του παράγγελναν, για να βγάλει το ψωμί του. Υπάρχουν στον Άνω Βόλο κάμαρες ολόκληρες ζωγραφισμένες από το χέρι του Θεόφιλου, καφενέδες στη Λέσβο, μπακάλικα και μαγαζιά σε διάφορα μέρη που δείχνουν το πέρασμά του -αν σώζουνται ακόμη. Ο κόσμος τον περιγελούσε. Του έκαναν μάλιστα και αστεία τόσο χοντρά, που κάποτε τον έριξαν κάτω από μιαν ανεμόσκαλα και του ‘σπασαν ένα δυο κόκαλα. Ο Θεόφιλος, ωστόσο, δεν έπαυε να ζωγραφίζει σε ό,τι έβρισκε. Είδα πίνακές του φτιαγμένους πάνω σε κάμποτο, πάνω σε πρόστυχο χαρτόνι. Τους θαύμαζαν κάτι νέοι που τους έλεγαν ανισόρροπους οι ακαδημαϊκοί. Έτσι κυλούσε η ζωή του και πέθανε ο Θεόφιλος, δεν είναι πολλά χρόνια, και μια μέρα ήρθε ένας ταξιδιώτης από τα Παρίσια. Είδε αυτή τη ζωγραφική, μάζεψε καμιά πενηνταριά κομμάτια, τα τύλιξε και πήγε να τα δείξει στους φωτισμένους κριτικούς που κάθονται κοντά στο Σηκουάνα. Και οι φωτισμένοι κριτικοί βγήκαν κι έγραψαν πως ο Θεόφιλος ήταν σπουδαίος ζωγράφος. Και μείναμε μ’ ανοιχτό το στόμα στην Αθήνα. Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι λαϊκή παιδεία δε σημαίνει μόνο να διδάξουμε το λαό αλλά και να διδαχτούμε από το λαό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ “ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ – Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”