DOROS όπως ΝΤΟΡΟΣ

      Δυό έγχορδα, ένα πνευστό κι ένα κρουστό. 

   Τέσσερα φυσικά όργανα που συνεργάζονται, συνομιλούν και αφουγκράζεται το καθένα τα υπόλοιπα με την αγωνία, αλλά και την συγκίνηση του καινούριου.

   Οι Doros είναι ένα καινούριο μουσικό συγκρότημα, αλλά δεν είναι ένα ακόμη συγκρότημα.

   Ντορός είναι τα ίχνη και κυρίως η μυρωδιά που αφήνει πίσω του το θήραμα και είναι αυτό που ακολουθούν τα κυνηγόσκυλα για να το εντοπίσουν.

    Κυνηγοί λοιπόν και οι Doros. Θηρευτές συναισθημάτων, οραμάτων, ιδεών και ονείρων. Ψάχνουν σαν τα λαγωνικά να βρουν τα χνάρια τους, να τα ακολουθήσουν και, νότα - νότα, να χτίσουν μονοπάτια, μέσα από τα οποία θα περάσουμε - αν περάσουμε - και μεις στην πορεία για τα δικά μας όνειρα για τα δικά μας συναισθήματα.

   Βρέθηκα στις 8-11-2013 στο zp87, έναν ιδιαίτερο χώρο στα Εξάρχεια. Μια μικρή αίθουσα, χαμηλός φωτισμός, και τέσσερις μουσικοί, οι Doros, χωρίς μικρόφωνα.

   Ο Δημήτρης Μπρέντας, κλαρίνο, νέυ, καβάλι. Ο Χρήστος Σύγγελος, ούτι. Ο Νικόλας Αγγελόπουλος, λαούτο, λάφτα, κιθάρα, και ο Αλέξης Νόνης, νταραμπούκα, μπεντίρ, στάμνα και cajon.

  Τέσσερα κυνηγόσκυλα που ανεβοκατεβαίνουν λαγκαδιές βαθύσκιωτες, διασχίζουν ηλιόλουστα λιβάδια, ανεβαίνουν σε ψηλές κορφές, ανοίγουν καινούριους δρόμους.

   Στην αίθουσα βρίσκονται 40 - 50 άνθρωποι που ακούν με προσήλωση. Τα κομμάτια είναι άγνωστα, όλα δικές τους συνθέσεις, και οργανικά.

     Με αυτό το τελευταίο ειδικά (το οργανικά) το ελληνικό κοινό δεν είναι καθόλου εξοικειωμένο. Κι όμως κανείς δεν μιλά, κανείς δεν ενοχλεί.

      Αντίθετα, η έλλειψη στίχου μπορεί και να λειτουργεί θετικά. Ταξιδεύουμε όλοι μας με όχημα την ίδια μουσική. Καθένας όμως στο δικό του ταξίδι, στο δικό του όνειρο με το δικό του συναίσθημα.

   Οι μουσικοί συνομιλούν με τους θεατές, που βρίσκονται άλλωστε σε απόσταση 1 - 2 μέτρων από την ορχήστρα, συνομιλούν μεταξύ τους και μας ταξιδεύουν. Μας ταξιδεύουν από την Ιρλανδία μέχρι το Ιράκ, κι από την Μαύρη θάλασσα μέχρι το Κάιρο (ίσως τους αδικώ λίγο περιορίζοντάς τους). Η Μεσόγειος γίνεται μια μικρή θάλασσα και οι Doros πάνω σε παλιά χνάρια χτίζουν την μουσική του αύριο. Μια μουσική με φυσικούς ήχους που σέβεται αυτό που μας κληροδοτήθηκε και ταυτόχρονα αφουγκράζεται ήχους παγκόσμιους, που τους περνάει από το χωνευτήρι του λαϊκού κλαρίνου, τους ντύνει με γαλάζια αιγαιοπελαγίτικα πέπλα και μας μεταφέρει στο αύριο. Στο αύριο που τον ελληνικό ντορό τον μετατρέπει σε ισπανόηχο Doros και τελικά παγκόσμιο.

   Γιατί παγκόσμιο μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει ταυτότητα και ιθαγένεια.

   Τους ευχόμαστε καλοτάξιδοι και .... καλό βόλι.